Al enige tijd zit ik zelf in een proces. Geen heftig proces, maar het is wel iets wat tijd vraagt.
Een thema van mij is gezien worden. Hier heb ik al veel aan gewerkt en vele stukken op geheeld. Steeds weer een laagje verder. En nu voelt het of dit thema het binnenste laagje bereikt.
Zonder dat ik het door had begon het eind maart. Ik stapte toen zelf weer in een kort traject. Ik voelde toen dat ik voor de start daarvan een bepaalde massage wilde hebben. Die ik dan ook had geboekt.
Tegelijkertijd kwamen er documentaires op de televisie over het feit dat het 70 jaar geleden was dat de eerste Molukkers aankwamen in Nederland.
Omdat mijn vader vroeger niet goed is behandeld heb ik mij in zijn achtergrond nooit echt verdiept. Nu voelde ik echter wel dat ik die documentaires wilde kijken. Ik begreep opeens de boosheid en pijn die ik ervaar bij veel oudere Molukkers.
Die massage die ik boekte was met name voor mijn schouders. Een last die daar af en toe op drukt. Nu zag ik in dat ik een last meedraag, waaraan ik door de massage en de eerste sessie van dat nieuwe traject mocht werken. De eerste stappen om de laag verder af te pellen werden gezet.
Dan maak ik een sprongetje in de tijd. Een paar maanden later ging ik met Milou naar mijn ouders. Door de Corona periode hadden we elkaar een tijdje niet gezien vanwege de gezondheid van mijn vader. Ook Milou was mee en zij wilde opa opeens geen kus of knuffel meer geven. Ik merkte dat dit iets met mij deed.
In de periode daarna nam ik dit mee om te kijken wat er hier gebeurde. Terwijl ik allerlei punten aan het opschrijven was over de geschiedenis van de Molukkers en ook over de kinderen die mij blijkbaar iets wilde laten zien, viel opeens het kwartje…
Dat het thema ‘gezien worden’ nog af en toe terug komt verbaasd mij. Na jaren, zie ik mijzelf toch eindelijk in wie ik ben en met wat ik doe? Blijkbaar is het thema dus niet klaar, maar wat mag ik dan nog zien?
En daar met alle punten op papier zag ik het opeens. Ik zie wel wat ik doe en wat ik kan, maar ik heb mijzelf nooit erkend als Molukker. Ik zei vroeger ook altijd “ik ben hartstikke Nederlands. Geef mij maar een bord boerenkool i.p.v. een rijsttafel”. Nu is daar niets mis mee, maar ik heb mij ook afgezet tegen de Molukse kant. Zij waren niet goed voor mijn vader, dan hoef ik ook geen contact met hen. Ik generaliseerde daarin nogal want er zijn er genoeg die wel goed voor hem zijn geweest hoor.
Ondanks dat ik de boosheid al wel had verwerkt jaren terug, besef ik nu dat ik mijzelf nog steeds niet erkende als Molukker. Nu zie ik in dat ik mag omarmen dat ik naast Nederlander ook Molukker ben. Het zit in mij en daar ben ik, eindelijk, ook trots op!
En inmiddels heeft mijn vader ook weer een knuffel van Milou mogen ontvangen.
Liefs Rebecca
