Schrijf je in voor de nieuwsbrief

Trouwen


16 oktober 2018 • Geen categorie

Trouwen, afgelopen weekend kreeg ik tot 2 maal toe weer de vraag of ik niet wil trouwen.
Daarin wissel ik af met wat ik wil.
Als klein meisje wilde ik trouwen. Het hoorde erbij en klonk wel leuk. Zo’n prinsessenjurk en de rest maakte eigenlijk niet uit.
Eenmaal groter wilde ik niet meer trouwen. De hele dag in het middelpunt van de belangstelling. Ik kreeg al kriebels van het idee.
Ik ging echter met mezelf aan de slag en de eerste bruiloften van vriendinnen kwamen eraan. Nu wilde ik wel trouwen! Ik mag ook zo’n dag in het middelpunt staan en dat beangstigde mij ook niet meer.
Daarbij ging ik ervan uit dat ik kinderen zou krijgen en die de achternaam van mijn partner zouden krijgen. Allemaal dezelfde naam wilde ik toch ook wel.

Je voelt het vast al aankomen, toch bleef ik hier niet bij.
Met een stel fijne dames ging het eens over dit onderwerp. Waarop iemand zei dat je een stukje van jezelf weggeeft als je de achternaam van een ander aanneemt.
Die opmerking liet ik bezinken. Ik ben al zo lang bezig om juist bij mezelf te komen, waarom zou ik dit dan weer een stukje weggeven. Voel IK dit ook zo?
Ik liet het een beetje sudderen en dacht er niet over na. Totdat ik een actuele afstemming mocht doen voor een mooie vrouwelijke ondernemer. In die afstemming voelde ik hoeveel krachtiger zij was onder haar eigen naam. Bij het gebruik van de naam van haar partner voelde ik dat zij minder stevig stond.
Voor mij bevestigde dit dat ik Rebecca (Regina) Sopacua ben. Dat ik krachtiger sta als deze persoon, dan als ik de naam van mijn partner zou aannemen.
Als ik ga voelen op de achternaam van mijn partner voelt het minder krachtig.
Of ik er een verleden bij krijg dat niet van mij is. Dat ik dat verleden meer van mij maak.
Natuurlijk krijg je het verleden van je partner er een stukje bij, maar je hoeft het niet ‘eigen’ te maken. Bij het aannemen van de naam voelt dat voor mij of je het wel meer ‘eigen’ maakt, terwijl je dat niet bent.
Je kan dit energetisch ook losmaken, maar toch blijft het voor mij anders aanvoelen.

Dit is hoe ik het ervaar. Ik luister graag naar mijn gevoel en volg dat ook (zoveel mogelijk).
Dit wil dus niet zeggen dat dit voor iedereen zo is. Toch ben ik wel benieuwd hoe jij dit ervaart als je het eens laat bezinken.
Laat je het weten? Wie weet wil ik dan opeens toch wel trouwen 😉 .