Schrijf je in voor de nieuwsbrief

TROTS OP ELKE STAP, NU TOCH TELEURSTELLING


5 november 2022 • Geen categorie

Milou gaat sinds dit schooljaar naar een logopedist op (haar nieuwe) school. Zij wilde starten met wat testjes om te zien waar Milou staat.
Nu moet je weten dat wij vooral haar vooruitgang zien. Als wij de vraag krijgen hoe het met haar gaat bij een overleg of onderzoek zeggen wij meestal dat wij vooruitgang zien. Want dat zien we ook. Het gaat stapje voor stapje. Wat helemaal oké is. Wij zijn er elke keer weer trots op.

Nu kregen we afgelopen week de uitslag van de testjes van de nieuwe logopedist. Ik ontving het met herkenning. Toch merkte ik daarna dat ik teleurgesteld was. Voor het eerst werd er een concrete uitslag gegeven. Op diverse onderdelen werd er gekeken en kwam ze uit op 2,5 tot 4 jaar.
Met haar 8 jaar is dat toch wel een verschil. Wat we ook weten, maar toch. Nu staat het zwart op wit. Even zie ik niet die ontwikkeling waar ze zich toch telkens positief blijft ontwikkelen. Nee, ik zie alleen de leeftijd die ver onder haar leeftijd ligt. Dat kan er dus gebeuren als je een uitslag krijgt die tegen een gemiddelde wordt afgelezen. Nu weet ik ook waarom ze dat bij bijvoorbeeld kinderen met Down meestal niet doen. Ondanks dat je het weet, is het toch confronterend.
Nu zeg je vast; “Milou doet het goed. Milou is een topper. Ze ontwikkelt zich op haar manier en dat is goed!”
Allemaal waar en zo denk ik ook altijd. Direct na de uitslag alleen even niet.
Dit bleef niet. Ik ging gewoon weer door met het kijken naar Milou. Milou die zich langzamer ontwikkelt. Alles stapje voor stapje doet op haar manier, op haar tempo. Extra trots als ze een groter stapje zet. En een topper is die ons vaak lachend aankijkt met een hart vol liefde.

Ik merk dat ik het jammer vind dat ik teleurgesteld was vanwege een uitslag. Dat terwijl wij normaal zo trots zijn. Een paar woorden zwart op wit kunnen dit gevoel dus veranderen terwijl er niets is veranderd.
Ik merk dat ik het jammer vind dat er naar een gemiddelde wordt gekeken en niet naar het kind. Dit gebeurt, volgens mij, veel.
Vraag me niet hoe het anders kan. Ik snap dat ze een startpunt nodig heeft om te kijken of Milou groeit en waar ze eerst haar focus op wil leggen, maar ik geloof wel dat het anders kan. Algemeen gezien in de maatschappij waar alleen maar meer de focus wordt gelegd op uitslagen van testen.