Snel lopen, snel praten, snel fietsen, altijd een wiebelend been, altijd het gevoel bezig te moeten zijn, geen rust om stil te zitten of staan.
Terwijl ik dit type hoor ik in mijn hoofd de snelheid waarmee ik dit vroeger zou zeggen. Ik voel mijn ademhaling versnellen en als ik niet eerst even rustig adem haal, komt de onrust weer naar voren die ik toen voelde. Die ik onbewust altijd had in mijn lichaam. Omdat ik het altijd voelde, besefte ik dat alleen niet meer.
Een tijdje terug liet ik aan mijn moeder een ingesproken filmpje zien. Ze moest lachen en vroeg mij of dit dezelfde Rebecca was als die vroeger zo ratelde. De snelheid van praten is zoveel rustiger.
Eigenlijk heb ik er nooit bij stil gestaan dat ik altijd die onrust in mijn lichaam had. Ook niet toen ik aan mijn coaching begon. Ik richtte mij vooral op andere zaken die naar voren kwamen.
Voor mij kwam het besef pas dat ik niet meer alles snel hoef te doen, toen mijn moeder deze opmerking maakte.
Ik heb wel gemerkt dat ik van binnen meer rust kreeg en wat voelt dat heerlijk. Onbewust is er dus meer veranderd dan waar ik aan heb gewerkt. Door de rust van binnen, kan ik letterlijk alles rustiger doen. Al hou ik nog steeds van af en toe een stevige wandelpas ;-).
Ik besef nu ook dat ik tegenwoordig niet bang ben om iets te missen. Overal wilde ik bij aanwezig zijn, want stel je voor dat ik die leuke middag/avond zou missen. Ik werd al onrustig bij de gedachte.
Herken jij dat ook? Wil jij ook alles snel doen of wil je niets missen?
Hoe zit het met jouw rust van binnen?
Mocht jij die onrust ook ervaren, dan kan ik je aanraden daar iets aan te doen. Het voelt zo fijn om van binnenuit een rust te hebben en van daaruit te leven!
Liefs Rebecca
