De (te) gekke verjaardagactie kwam onlangs als idee omhoog. Het voelde meteen goed en dus hield ik het in mijn achterhoofd voor mijn verjaardag.
Dat bewaren in mijn achterhoofd, ging alleen over in erover nadenken in mijn hoofd. “Eigenlijk geef ik wel veel weg” kwam er voorbij. Wilde ik dat wel? Ik kon er zakelijk misschien meer uithalen als ik de actie iets zou aanpassen.
Ik ging er steeds meer over nadenken en daar ging het plezier van mijn gevoel.
Hoe dichter ik bij mijn verjaardag kom hoe minder goed de actie gaat/ging voelen. Het klopte niet meer zoals toen het idee voorbij kwam. Het plezier erom heen was weg.
Ook voelde ik dat ik wat werk te doen had. Het voelde niet als onvoorwaardelijk geven.
Die dag ging ik voelen en dat bleek een serie te worden van een paar ochtenden.
De laatste tijd word ik elke ochtend vroeg wakker en terwijl ik in bed lig heb ik een soort van ritueel gemaakt. Ik clear mijzelf, Onno, de kinderen, het huis, kijk wat er van binnen speelt en ga daar ook mee aan de slag als dat nodig is.
Zo ook over deze actie. Er kwam ‘uit het niets’ een visalisatie voorbij toen ik ging voelen. In mijn hartgebied voelde het of er een klein cadeautje zat. Er zat een sleutel in toen ik het open maakte. Het was een sleutel waarmee ik een deur in mijn hart kon openen. Daarachter zat een enorm fel licht wat ik eng vond. Toch wilde ik er wel heen en ik opende de deur zodat het licht eruit kon. Ik kon ook de zijkanten van de kamer weghalen zodat het licht overal fel kon schijnen.
Het licht dimde echter na een tijdje weer en ik kon nog een deur door. Deze kon ik openen door een hand op mijn hart te leggen en een hand tegen de deur. Ook daar zat weer dat licht.
Op het moment dat het licht verspreidde hoorde ik een mooie zin, maar helaas weet ik niet meer wat dat was.
Ik voelde dat dit een mooi begin was op dit onderwerp en voor nu was het klaar.
Een dag later lag ik weer mijn ritueel te doen. Mijn hart voelde gesloten aan en ik vroeg wat ik kon doen om dat licht van een dag eerder weer te ervaren. Ik voelde/hoorde/wist (vraag me niet welke van de 3 😉 ) dat ik energie van achteren in mijn hartgebied mocht laten stromen en het er voor uit mocht laten gaan. Mijn hele hart werd geopend en ik voelde weer dat licht van een dag eerder.
Ook de volgende dag vroeg mijn hart aandacht. Ik voelde een schild voor mijn hart. Een deel kon ik weghalen, maar er bleef een ‘draadje’ achter. Dat ging ik volgen naar binnen toe, waar ik in een andere dimensie/ ander leven uit kwam.
Ik was een bediende bij een landheer. Het was geen fysiek grote man, maar wel een machtig persoon met invloed en geld.
Deze landheer misbruikte mij en ik had het gevoel dat ik niets kon doen omdat ik afhankelijk was van hem. Ik had het werk en hem dus nodig, dacht ik toen.
Nu besloot ik echter dat ik voor mezelf ging kiezen en ik mij niet langer liet misbruiken. Ik trap hem een paar keer hard in zijn edele delen en rende weg zo hard als ik kon.
Een oude vrouw vangt mij op en verzorgt mij. Op het eerste gezicht lijkt zij arm te zijn, maar ze kan alles doen wat ze wilt, in elk opzicht.
Na dit gezien te hebben kon ik het ‘draadje’ weghalen en weer terug naar het nu, waar nu het schild inclusief draadje weg is.
Terwijl ik deze visualisatie het aan het opschrijven was, voelde ik toch nog ‘iets’ zitten. Voor die dag liet ik het erbij en ik zou het wel merken.
Pas bij het schrijven van deze nieuwsbrief zie ik dat ik dat had opgeschreven. Toen ik een dag later, vanmorgen, mijn ritueel deed, was ik mij niet bewust dat ik nog iets te doen had. Maar er kwam dus wel weer iets voorbij.
Het klopte dat het nog niet klaar was. Op de plek waar ik gisteren dat ‘draadje’ voelde, ervaarde ik weer iets. Ik wist op een of andere manier dat ik nog niet klaar was bij de landheer. Ik ging weer terug en stond tegenover hem. Ik voelde mij boos worden en dat mocht eruit. Daarna kon ik zien dat ik dit proces nodig had om te komen waar ik nu ben. Om de inzichten te zien die ik nu meekrijg.
Ik mocht het afsluiten.
De ik van nu kwam erbij en bedankt de ik van toen voor het ondergaan van die situatie. Daarna konden we samen de landheer vergeven.
De hele situatie kon ik helen waarna het oploste. Ook de verbinding, het draadje, kon ik nu helemaal oplossen en mijn hart voelde en voelt nu volledig vrij van dit stuk. Het onvoorwaardelijk geven voelt in balans.
