Plato, zandbak en dromen, wat hebben deze woorden met elkaar te maken?
Begin januari was ik aanwezig bij een nieuwjaarsborrel. Wat fijn was het! Vol energie kwam ik terug.
Op die borrel mochten we allemaal een symbool voor 2018 uitzoeken en in een zandbak zetten. Ik had de kaart vertrouwen, een potje met goud en een sleutel gelegd. Het goud en de sleutel had ik op gevoel gepakt en bij een van de aanwezigen had ik deze kaart getrokken. Dat goud en de sleutel sprak mij aan, nu het verhaal nog laten komen.
Ik legde de kaart plat in de zandbak zoveel mogelijk in het midden. Ik wil mijn ruimte in gaan nemen! Tijdens het vertellen kwam er rondom de sleutel en het potje goud een ander verhaal dan dat ik vooraf dacht. Het goud is er al en mag meer gezien gaan worden, maar toch ook zit er nog wat goud in mij wat er met de sleutel uit mag komen.
Na afloop gaf ik bij Kim nog aan dat het mij ook leuk lijkt om weer eens een eigen zandbak te maken. (Kim is eigenaresse van Blauwprint waar je in een zandbak verrassende inzichten krijgt door te werken met miniaturen in het zand).
Toen die uitnodiging echter kwam, merkte ik dat ik het toch ging uitstellen om mijn dromen spelenderwijs in de zandbak zichtbaar te maken. Wat zijn mijn dromen eigenlijk?
Even door op totaal iets anders. Timo riep de laatste tijd regelmatig ‘Plato, plato’. Volgens mij hoort hij de Minions dit zeggen. Het viel mij direct op dat ik hier Plato in hoorde vanuit hem.
Ik kon niet bedenken wat Plato voor wijsheid had, dus hoorde ik het gewoon aan.
Terug naar de nieuwjaarsborrel. Wat zag ik daar op de muur. Juist, een spreuk van Plato:
‘Je ontdekt meer in een uur spel, dan in een jaar conversatie’. Daar was Plato weer.
Net als in de week na de borrel, toen ik dezelfde spreuk weer tegenkwam. Oké, ik geloof dat ik er niet meer omheen moet kijken. Wat wil mij dit zeggen?
Om een lang verhaal kort te maken kwam ik erachter dat ik het spelen in de zandbak leuk vind. Het op gevoel zoeken en neerzetten, echter durf ik niet te dromen.
Ik weet niet wat voor dromen ik heb. Ik durf er niet over na te denken want ergens geloof ik niet dat dit uitkomt. * slik * Dat was toch wel even confronterend om in te zien. Dat inzicht maakte mij verdrietig en dus heb ik het opgepakt. Ik wil ook dromen en erop durven te vertrouwen dat het uitkomt!
In dat proces zit ik nu. Wat wil ik eigenlijk allemaal? Het mag zich van binnenuit ontvouwen.
En als extra tool ga ik toch de zandbak in en zien welke dromen daaruit naar voren komen.
Mijn moeder zei altijd “jij komt er wel , ook al is het met een omweg”. Die omweg heb ik zeker vaak genomen en zie ik nu nog steeds gebeuren. Het is ook niet voor niets geweest, maar nu hoef ik niet alles meer met een omweg te doen, ik ben er klaar voor om rechtdoor te gaan. En wat voelt dat eng om op te schrijven zeg, maar toch laat ik het staan. Volle kracht vooruit!
Vragen om te overdenken:
Durf jij volop te dromen?
Zo ja, wat zijn jouw dromen?
Zo nee, wat houdt jou tegen? Zit er een belemmerende overtuiging?
Hoe loopt jouw weg? Ga je (volle kracht) vooruit of mag jij een omweg nemen van jezelf?
