Soms snap ik, in eerste instantie, niet hoe of waarom een situatie gebeurt. Ook al geloof ik dat het het klopt, mijn hoofd kan er dan niet bij. Zo ook 2,5 week terug.
Woensdag 22-2 stond een reisje naar Chartres gepland. Ik zou daar met een mooie groep vrouwen het labyrint in de kathedraal gaan lopen. Dit was onderdeel van een traject dat ik volgde. Een traject waarbij ik eerst dacht dat ik het niet zou gaan doen. Toch veranderde dat in december afgelopen jaar en voelde ik dat ik erbij moest zijn. En ook dat ik mee moest naar Chartres, wat optioneel bij het traject was.
Ondanks dat ik dinsdagochtend een telefoontje van mijn moeder had gekregen dat mijn vader was opgenomen in het ziekenhuis de avond ervoor, maakte ik mij niet al teveel zorgen. Ik wist gewoon zeker dat ik naar Chartres zou gaan dus dit zou goed komen. Dat gevoel werd versterkt toen ik mijn vader dinsdag sprak via videobellen. Hij zag er goed uit en ook mam en mijn zus zeiden dat hij een goede dag had en de volgende dag naar huis zou mogen. We zeiden ‘tot zondag’, omdat ik na Chartres gelijk even langs mijn ouders zou gaan. Ik ging lekker slapen.
Helaas kreeg ik een paar uur later te horen dat mijn vader ‘s nachts benauwd werd en hij aan een longbloeding is overleden.
Ik snapte het niet. Zijn overlijden en het feit dat ik naar Chartres ‘moest’. Hoe kon dit dan gebeuren? Ik vertrouw op mijn team (hulp uit het universum), dus hoe kon dit nou? Midden in de nacht heb ik Marieke (degene die het traject begeleidde) wakker gebeld. Ik kon niet mee en door het ongeloof heb ik haar direct in de nacht al gebeld. Een ding was duidelijk. Ik zou woensdagochtend niet in het busje stappen met 8 andere vrouwen. In plaats daarvan stapte ik om 4 uur in de auto op weg naar mijn moeder.
Na een bezoek aan mijn vader en al het eerste geregel rondom zijn overlijden, voelde ik, ondanks alles, toch nog steeds dat ik heel graag dat labyrint wilde lopen. Dit gevoel ben ik gaan volgen en zo ging ik donderdag alsnog met de trein naar Chartres.
Eenmaal daar ben ik met de groep gaan eten en ben daarna naar mijn hotelkamer gegaan. Tijd voor mij alleen. Die avond en ochtend erna heb ik veel gehuild en de afscheidsbrief aan pap geschreven die ik op de uitvaart wilde voorlezen.
Toch voelde ik dat het ook meer was dan alleen paps overlijden. Ik ben de afgelopen jaren ook veel bezig geweest met het erkennen dat ik Molukker ben, de slachtoffers van mijn opa en ik heb ook iets gedaan voor de Molukken/ Molukse gemeenschap, al weet ik niet precies wat. Het voelt wel zo.
Het voelde als een afronding. Paps overlijden en het lopen van het labyrint. Het viel samen en voelt ook kloppend, ook al is het niet fijn. Het leek wel of ik ook afscheid nam van de afronding van dit ‘project’.
Voor het labyrint was ik dus erg emotioneel, maar dat verdween nadat ik op een plekje in de Kathedraal had gezeten voordat ik het labyrint ging lopen. Het lopen heb ik geheel op gevoel gedaan. Met het lopen van het labyrint maak je keuzes. Ik weet niet welke keuzes ik allemaal heb gemaakt, maar ik voelde bij elke bocht of ik door kon lopen, even stil moest staan en soms ook even gewoonweg niet verder kon omdat ik ‘vast’ stond.
Het eerste deel voelde ik wel dat het nog veel over papa ging. Ook de Molukken kwam toen voorbij en dat verdween daarna. Het ging over in de toekomst waar ik ‘ja’ op zei, al weet ik niet waarop ik dat zei.
Er liepen mensen die het labyrint ook terug liepen en dus als tegenligger op mijn pad kwamen. Ook waren er achter mij mensen die sneller wilden. Van beide heb ik geen last gehad. Ik liep mijn eigen pad en ze gingen maar om mij heen. Ook in mijn hoofd heb ik geen stemmetjes gehad die zich hieraan ergerde. Het was vooral: “als je last hebt van mij, dan ga je er maar omheen. Ik ga niet weg”. Soms bewoog ik iets mee, maar overall gezien kreeg ik de ruimte.
Na het lopen van het labyrint voelde ik sterk dat ik daar klaar was en naar huis wilde. Mijn trein had ik alleen op zaterdag pas geboekt. Na de lunch ben ik dit gaan regelen en kon ik dit verzetten waardoor ik een paar uur later naar huis kon.
De dag erna voelde ik duidelijk dat ik de juiste keuze had gemaakt door een dag eerder naar huis te gaan. Het klopte met de dingen die ik die dag uiteindelijk heb gedaan.
Terugkijkend heb ik in deze tijd heel duidelijk gevoeld wat ik wilde en kon ik daar ook voor gaan.
En hoewel ik het op 22-2 allemaal niet snapte met mijn hoofd, voel ik dat het wel klopt, ook al is het niet allemaal mooi en fijn. Met de gemaakte keuzes zag ik naderhand ook dat het de juiste keuzes waren en het vervolg daarop aansloot.
Het voelt of de keuze die ik maakte om toch naar Chartres te gaan, ondanks de situatie, heel belangrijk was. Ook de keuzes die ik daarna maakte en ik zo sterk voelde. Ik moest deze keuze heel bewust maken. Ik weet nog niet precies waarom maar zo voelt het wel. Daarom moest ik ook niet mee in het busje met de groep.
Ik geloof dat alles volgens plan is verlopen en verloopt. Het plan dat je bewust, maar voor hier onbewust, hebt gekozen toen je besloot in een fysiek lichaam te komen om hier jouw ervaringen op te doen om ergens anders in het universum te expanden.
Het plan, jouw blauwdruk van wat jij wilt ervaren op aarde. Sommige ervaringen kunnen op meerdere manieren plaatsvinden, andere ervaringen kunnen plaatsvinden, maar het hoeft niet en dan heb je ook nog zekerheden die sowieso gebeuren. In de eerste 2 ervaringen heb je je vrije wil waarin situaties kunnen wijzigen. De zekerheden gebeuren dus sowieso. Zekerheden zoals onder andere je overlijden.
Zonder dat ik het doorhad heeft pap mij geholpen bij het ‘project’ wat nu is afgerond. Hij is klaar met zijn ervaring op aarde. Voor nu in ieder geval. Zijn ervaring waarin hij niet het makkelijkste leven heeft gekozen, maar wat toch klopt.
Lieve pap, wat hou ik van je!
