“Misschien moet ik wat meer mezelf zijn” zei het meisje.
“Maar dat doe je toch” was de reactie van de ouders…
Laatst zag ik op tv een documentaire over vloggende kinderen en hun vaak fanatieke ouders.
Bovenstaande zinnen zijn mij het meest bijgebleven. Ik vond het sneu om te zien dat het meisje zo duidelijk aangaf wat zij ziet gebeuren en dat de ouders dat wegwuifde.
Ze is toch al zichzelf…
Als deze ouders al een vertekend beeld van hun dochter hebben, wat zou dan hun beeld over zichzelf zijn? Weten zij wanneer ze echt zichzelf zijn?
Wat is jezelf zijn eigenlijk?
Het is net hoe je het bekijkt. Er zijn genoeg mensen die vinden dat ze zichzelf zijn zoals ze in het dagelijks leven functioneren.
Persoonlijk zie ik dat anders. Gedurende je leven ben je opgegroeid naar de normen en waarden van je ouders. Vanuit allerlei situaties heb jij ervaringen opgedaan en ben je geworden tot wie je nu bent.
Wie jij echt bent, zie ik als de persoon die jij bent onder al die meningen, normen en waarden en ervaringen van situaties. Wie ben jij als je die lagen weghaalt?
De lagen van pijn, verdriet, boosheid. Hoe zou jij dan reageren, vanuit je pure ik?
Zelf heb ik al aardig wat lagen weggehaald, maar ik weet ook dat er in dit leven hier op aarde, situaties blijven komen waarin ik ervaringen mag opdoen. Inmiddels weet ik hoe ik wel steeds weer terug kan keren naar die pure ik. De ene keer lukt dit zelf, de andere keer vraag ik om hulp.
Terug naar mijn pure ik doe ik door steeds weer naar binnen te keren en te voelen wat ik daar tegen kom. Soms mag er iets geheeld worden, soms mag ik gewoon de rust en blijdschap ervaren en soms komt er een andere gewaarwording voorbij. Het mag er allemaal zijn.
Oke, soms ook liever niet, maar uiteindelijk weet ik dat ik het toch mag toelaten om het ook daadwerkelijk achter mij te kunnen laten.
