Zo’n lekkere, fijne, stevige, lange knuffel.
Zo eentje waar je intens van kan genieten.
Hoe fijn zijn die!?
Er zijn veel momenten geweest dat ik graag zo’n knuffel, of een minder stevige, van Timo wilde. Maar helaas, mijn kleine man wilde ze niet geven. Ik bleef het af en toe vragen, maar ging niet over zijn grens en respecteerde zijn ‘nee’. Soms kon mij dat wel verdrietig maken.
Vandaag besefte ik mij dat ik sinds een tijdje wel van deze onwijs, fijne knuffels van hem krijg. Bijna elke keer als ik erom vraag, op elk moment van de dag, kan ik er een krijgen.
En daar viel weer een kwartje. Daar was een boodschap achteraf. Op het moment zelf was ik er niet bewust van en weet ik ook niet of ik het had aangenomen als iemand het mij had verteld of laten zien.
Sinds ik ondernemer ben en mijn eigen praktijk ben gestart wilde ik dat dit zou slagen. Ik voelde zo sterk het vertrouwen dat ik dit moest doen, maar voor de buitenwereld, en misschien wel het meest voor mezelf, wilde ik laten zien dat ik niet zou falen.
De ene keer liep het lekker, de andere keer wat minder, maar of ik nou op een piek zat of in een dal, altijd kon het beter. Daar was ik in mijn hoofd dan ook vaak mee bezig.
Ik nam genoeg tijd voor mezelf en had ook best wel momenten dat ik het werk even losliet, maar al snel kwam het toch weer in mijn hoofd.
Wat kon beter, hoe kon ik meer cliënten krijgen, hoe kon ik meer zichtbaar zijn etc.
Als ik met de kinderen speelde, was ik er eigenlijk niet altijd bij, zoals ik ook schreef in mijn vorige blog.
Zoals ik daar ook in schreef ben ik in een periode gekomen waar ik echte rust voel. Geen onrust om alsmaar meer te willen op zakelijk gebied. Het mag nu vanuit rust ontstaan.
Waar ik daar schreef dat alles samenkwam, dat is nu ook nog gaande. Het gaat heel geleidelijk aan en dat vind ik ook oké.
Normaal voelde ik ongeduld en wilde ik door. Nu mag het er zijn en ben ik vanuit die rust alles aan het doen. Het voelt zo heerlijk.
Ik ben er echt voor mijn gezin. Als ik aan het werk ben, ben ik alleen aan het werk. Als ik iets anders doe, ben ik daar en niet bij mijn werk.
En daar is de boodschap. Ik kreeg geen knuffel van Timo, maar gaf ik mezelf wel een knuffel door altijd maar in mijn hoofd aan het werk te zijn? Het hoeft niet altijd maar beter en meer, het mag ontstaan vanuit hoe het is. En ja, daar mag ik over nadenken/ voelen, maar hoeft niet continu.
Ondanks dat ik dacht dat ik lief was voor mezelf, was ik nog te streng. Ja ik deed leuke dingen, ik had tijd voor mezelf, ik speelde met de kinderen, maar ik wilde, of misschien wel mocht, ook niet falen.
Maar weet je, falen kan helemaal niet, er zijn alleen leermomenten.
En sinds ik daar volledig achter sta en naar leef. Mezelf echt rust geef en dat ook voel. Lief ben voor mezelf en mezelf dus een knuffel geef. Sinds die tijd krijg ik ook weer de stevigste, fijnste, langste liefste, mooiste, knuffels van Timo waar ik intens van kan genieten.
