Een tijdje terug, heb ik de hartafwijking van Milou eens onder de kindertolk®-loep genomen.
Een dag nadat Milou was geboren kwamen we erachter dat ze een hartafwijking had. Ondanks mijn nieuwsgierigheid, kwam het er steeds niets van om ernaar te kijken. Of misschien vond ik het wel gewoon een beetje spannend.
Tot onlangs. Een van de laatste lesdagen ging over lichamelijke klachten. Dat was voor mij de kans om er eens naar te kijken. Met een medestudent, inmiddels collega ;-), ging ik de uitdaging aan.
Ze stelde mij diverse vragen die ik netjes beantwoordde. Ik vertelde o.a. over de AVSD, een gaatje tussen kamers en de boezems, dat zij daardoor niets kon binnenhouden, met grote bogen kon spugen en daardoor amper groeide. Dat zij op de intensive care alleen maar stil kon liggen en slapend werd gehouden. Ik stond erbij en keek ernaar. Ik kon niets doen.
In de terugkoppeling werd duidelijk dat er al generaties lang een disbalans was tussen het denken en voelen. Ik heb het als het ware al van baby af aan meegekregen.
Als ik terugkijk naar de familielijn kan ik daar zeker inkomen.
Het spugen in haar eerste maanden werd vertaald naar een situatie die ik “uitkotste”. Daar mocht ik nog aandacht voor hebben.
Doordat de kindertolk het gesprek vanuit intuïtie voert, met de boodschap van het kind in het achterhoofd, kwamen we erachter om welke situatie het ging wat ik nog een plek mocht geven.
Ook gaf zij namens Milou nog een inzicht mee:
Ik ben een doener en ga graag door. Milou gaf mij daarom mee dat ik soms juist ergens even bij stil mag staan in plaats van dat ik gelijk door ga en het duidelijk wil hebben.
Dit was slechts een klein stukje uit de vertaling, maar het geeft al duidelijk aan wat de belangrijkste boodschappen waren.
Een boodschap die het afgelopen jaar al vaker terug kwam en ik inmiddels ook voor mezelf heb opgepakt.
