Het moment dat Luuk geboren werd (en 2 jaar later Tom) was ik op slag verliefd, maar klopt het dat je partner dan op de 2e plaats komt?
Een spoed keizersnede, de weeën werden teveel voor Luuk. Terug op de kamer met Luuk in onze armen. Opgelucht dat de bevalling voorbij was en ontzettend moe. Na een tijdje verliefd staren naar Luuk werd hij door zijn kersverse vader (mijn man heet Addy) in het bedje gelegd. Het was ondertussen tegen 5 uur ’s ochtends, dus we kregen het advies om nog even te slapen. Dat klonk goed. Addy (mijn man), ook moe, maar gelukkig heel alert, bleef nog even kijken naar Luuk terwijl mijn ogen dicht gingen.
“Hij wordt blauw, kijk dan!” riep Addy. Kinderarts erbij, Luuk kreeg weer kleur. Iedereen weg, de lampen werden weer gedimd. Na 5 minuten opnieuw bezorgdheid van Addy; “Hij wordt toch echt blauw”. Ik sliep al half, dus tot mijn schaamte was mijn reactie iets van “hij is al nagekeken, alles is goed”. Hij hield vol, toch de kinderarts erbij geroepen en een korte tijd later lag Luuk op de intensive care.
Op de Intensive Care ging het allemaal vrij snel. Hartmonitor, hersenfilmpje, echo’s, infuus, antibiotica tegen een vermoedelijke infectie, ze waren volop met hem bezig. Vooral het infuus aanleggen bleek een helse klus. Luuk zijn aderen waren moeilijk te vinden of gingen kapot bij het aanprikken. Rond de 20 keer is hij over zijn hele lijfje geprikt voordat het infuus via zijn navel kon worden aangebracht. Tot naar schatting poging 15 mochten we erbij blijven. Ik lag in bed aan de andere kant van de kamer en mijn man stond aan het bedje. 1 van zijn handen op het hoofdje van Luuk en 1 hand op zijn buikje. Zachtjes tegen hem praten dat het allemaal goed zou komen terwijl zijn gezicht steeds bleker werd bij iedere poging.
Waar ik herstellende was van een keizersnede en daardoor niet de snelste was, hoe anders was Addy. Zodra de wekker ging vloog hij uit bed, kleren aan, tanden werden nog net gepoetst en hij rende (letterlijk) naar het ziekenhuis. Informatie over de nacht meekrijgen, eerste flesje geven, kusjes en knuffels en dan terug naar het Ronald McDonald huis om mij op te halen. Tegen die tijd was ik gedoucht en gingen we samen terug naar Luuk. Daar bleven we samen tot na de middag fles, dan even terug naar het RM huis zodat ik even een uurtje kon slapen en vervolgens weer terug tot het avondeten. Snel eten en terug naar het ziekenhuis tot ’s avonds laat.
Na een maand mochten we naar huis, vol trots onze kleine man eindelijk in de Maxi Cosi. Al naar buiten lopende voelden we ons eindelijk hetzelfde als al die gelukkige, kersverse en onbezorgde ouders die hun kindje voor het eerst in de auto zetten. Heerlijk.
Dat was het begin van de reis van en met Luuk. Toen we het ziekenhuis verlieten waren we niet zonder zorgen, er liep onder andere nog een stofwisselingsonderzoek. Maar als ik terug kijk is dat wel een moment geweest waarop we dachten dat het op een gegeven moment “klaar” zou zijn.
Een vader die sinds de geboorte van Luuk geen moment van zijn zijde is geweken en een man die mij nog steeds door de moeilijke momenten heen loodst. Bij mij thuis staan alle jongens, ook de grote op 1. Mijn liefde is enkel groter geworden, door de kinderen en door een geweldige man.
Fijne kerst allemaal, Marloes
