Eerlijk kijken naar dat wat er is.
Vaak genoeg zeg ik dat kinderen een spiegel zijn.
Soms stel ik het alleen zelf uit om te kijken wat mijn eigen kinderen zeggen.
Sinds kort is Milou wel zindelijk, maar ze kan niet in 1x uitpoepen. Daardoor maakt ze zichzelf, de wc en soms ook wel meer vies
Na een paar keer haar op school opgehaald te hebben, besloot ik toch maar eens te bekijken wat mijn spiegel hierin was/is.
Al snel werd duidelijk wat zij mij wilde zeggen.
Samengevat gaf zij aan dat ik alles mag laten ontvouwen. Ik mag het laten zakken zodat het er in 1x uit kan. Ik wil steeds verder en door. Ik mag geduldiger zijn.
Ook met het poepen van Milou (dat het allemaal goed verloopt op de wc) wil ik het ‘snel’ klaar hebben.
Ik wilde dit als mooi succesverhaal kunnen delen. Dat na het afstemmen Milou vrij snel daarna bleef zitten of doorpoepen en niet alles vies maakte.
En nu kom ik zojuist (bij het schrijven van dit bericht) van school omdat ze een poepbroek had…
Weer ging ik zitten en kijken waarom. En eigenlijk begint de boodschap nu pas echt te vallen.
Ik voelde een zwaar hart en verdriet, maar al snel werd duidelijk dat ik mijzelf dit aan doe. Het hart was ‘relatief zwaar’, zo liet Milou mij weten. Zij vond het niet zwaar.
Door mijn focus te verleggen is die zwaarte gelijk weg, gaf zij mee. Zowel voor mij als voor haar.
Ik push haar, zoals ik mijzelf push. Ze laat zien dat dat niet werkt.
In mij voel ik inderdaad mijn hart lichter worden wanneer ik mijn focus verleg.
Als ik dit zo type moet ik er zelf om lachen. Slimme dame, ze heeft gelijk.
Nu mijn handelen er nog op aan zien te passen, maar het besef is er.
