Vorige week deed ik boodschappen met beide kindjes. Milou zat in de winkelwagen en Timo liep ernaast.
Op een gegeven moment sta ik stil bij de vleeswaren, stopt er een vrouw die contact maakt met Milou en op het moment dat Milou haar recht aankijkt, gaat het gesprek als volgt:
Mevrouw: Oooh ik zie het al, zij heeft..,euh, hoe heet dat ook alweer, Down?
Ik: ja, dat klopt.
Mevrouw: Die ken ik van tv, zijn altijd zo lief. En hij is wel normaal he? (wijzend naar Timo)
Ik sta er nogal flabbergasted bij en merk dat ik twijfel of ik nou boos of verdrietig ben of de humor ervan zie. Als ik stop met denken en ga voelen, moet ik er eigenlijk om lachen.
Ik zag dat deze vrouw het goed bedoelde. Haar ogen waren vriendelijk en ik kreeg de indruk dat het EQ van mevrouw hoger was dan haar IQ.
Als ik in mijn hoofd was blijven zitten, had ik dit voorval veel grootser kunnen maken. Ik had mij kunnen gaan opwinden over haar onwetendheid. Hoezo “ hij is wel normaal”?.
De opmerking “ze zijn altijd zo lief”, nou Milou is inderdaad vaak lief, maar ook zij kan mij met guitige ogen aankijken en toch de hoek omlopen terwijl ze weet dat ze dat niet mag. Voor anderen heel leuk, maar voor mij soms ook wel vermoeiend. Ja, echt, het is net een ‘ normaal’ kind ;-).
Gelukkig laat ik mijn dag hierdoor niet verpesten.
Toch kan ik mij voorstellen dat jij hier soms wel verdrietig of boos van kan worden. Als er (weer) een opmerking komt over de beperking van je kind.
Dat mag er dan ook zijn. Voel dan maar wat je ervaart. En misschien kun je voelen wat erachter zit. Lukt het niet zelf, dan wil ik je daar ook bij helpen.
En terwijl ik dit heb getypt, vraag ik mij af of Milou ook dit soort ‘recht voor z’n raap opmerkingen’ zal gaan maken. Hopelijk zien die mensen daar dan ook de humor van in.