In mijn bericht van oudjaarsdag schreef ik het al. Ik zie niet altijd de stappen die ik zet, maar als ik terugkijk zie ik wel de sprong die ik heb gemaakt. En soms zie ik opeens wel de stappen die ik heb gemaakt in plaats van alleen de sprong.
Al enige tijd ervaar ik veel innerlijke rust en kalmte. Een oprecht gevoel dat het allemaal oké is en ik volledig mijn proces vertrouw.
Zojuist las ik mijn aantekeningen terug van het afgelopen jaar en opeens zag ik de laatste stappen die mij tot die rust en kalmte hebben gebracht.
Uiteindelijk moest ik nog iets verder terug in de tijd. Anderhalf jaar geleden.
In juni 2021 schreef ik een blog waarin ‘gezien willen worden’ centraal staat samen met het feit dat ik mij eindelijk erken als Molukker. Inzichten die ik kreeg doordat Milou mijn vader tijdelijk geen knuffel wilde geven.
Na dit bericht maak ik de sprong naar juli 2022. Ik had een dag waarin opstellingen met een paard werden gedaan. Soms weet je dat je iets moet doen. Dat had ik toen ik de dag met paardencoaching voorbij zag komen. Tijdens die dag voelde ik een angst, maar ik wist dat ik die aan wilde gaan en dat heb ik gedaan. Een prachtig proces met mooie inzichten.
Ik weet niet heel veel van familieopstellingen, waardoor ik niet wist dat je op de plek van slachtoffers kan gaan staan. Die dag werd het mij duidelijk dat ik onbewust op de plek van de slachtoffers van mijn opa ben gaan staan. (Mijn opa was een KNIL militair die helaas niet zo’n fraai verleden heeft). Die dag kon ik de slachtoffers zien en erkennen.
Ik voelde dat dit belangrijk was voor de slachtoffers en voor mij.
Na die dag nam ik het inzicht mee, maar ik zag niet direct iets gebeuren. Daar was ik ook verder niet zo mee bezig. Het voelde goed en dat was oké.
Even later in november deed ik de opleiding Kinderen van nu; opvoeden zonder schuld, schaamte en oordeel waar ik al eerder iets over schreef op de socials.
Het eerste weekend ging over het kijken naar je eigen schuld, schaamte en oordeel. Terwijl het daar zo over ging, merkte ik dat ik schuld, schaamte en oordeel niet ervoer van binnen. In een 1- op- 1 gesprek zag trainer/coach Marieke Zwinkels een bad van kalmte in mij. Ik was mij daar nooit zo bewust van, maar toen zij dit had verteld merkte ik dat inderdaad. Een rust en kalmte die ik niet altijd zo heb ervaren, dat heb ik nu.
Zij gaf toen al aan dat zij een link zag met de Molukken, maar daar zijn we niet verder op in gegaan.
Terwijl ik vanavond dit alles zo de revue liet passeren zag ik opeens de link. Het bad van kalmte, de slachtoffers, het erkennen van mijn Molukker zijn, mijn thema gezien willen worden. Het is allemaal samen gekomen.
Terwijl ik aan het schrijven was en alles op zijn plek viel, zag ik de slachtoffers in dat bad van kalmte gaan toen ik hen in juli kon zien. Zij konden dat bad bereiken omdat ik ze nu kon zien en erkennen. En het lijkt wel of dat bad zich kon openen in mij doordat ik nu de slachtoffers kon zien.
Na dit kon ik zelf ook die rust en kalmte gaan ervaren en kom ik tot de conclusie dat het zichtbaar willen zijn sinds die tijd ook naar de achtergrond is gegaan zoals ik ook al eerder deelde in mijn berichten en nu alleen iets plaats wanneer ik daar zin in heb, wat mij zoveel rust geeft.
Nu zie ik dus ook de oorsprong van die rust.
Liefs Rebecca